અમારાં પાડોશી ની એક જ દીકરી,એના લગ્ન લેવાણા. અને ઇ પણ પાછાં દિલ્હી. લગ્ન થઇ ગયાં . દીકરી સાસરે ચાલી ગઇ. માતા પિતા એકલા થઇ ગયાં. થોડાં દિવસ પછી દીકરી રહેવા આવી.બન્ને ની ખુશી નો કોઈ પાર ન હતો.પણ આખરે દીકરી, એનો પાછા જવા નો દિવસ પણ આવી ગયો. આજે એમનુ ઘર ખુલ્લું જ હતુ.જાણે દીકરી પિયર ના વાતા વરણ ને મન મા સમાવી લેવા માંગતી હોય આખ્ખો દિવસ હુ જ્યારે નજર કરું ત્યારે માતા અને દીકરી ભેંટી ને રડતા હતા. પણ એના પપ્પા ચુપચાપ દીકરી ને જોતા હતા. ત્યારે એમને જોઇને મારા થી એક કવિતા લખાઈ ગઇ. એ આજે રજુ કરું છું. મારી ખૂબ ગમતિ ક્રુતી મા ની એક આ છે.

"થોડી થોડી વારે ગળે મળી રડતા હતા ,બન્ને મા-દીકરી,

રડવું હતું મારે પણ ,પણ હું તો પુરુષ હતો.

આજે દીકરી મારી જાતી હતીસાસરે પાછી,

આંખ ભરાઇ આવતી હતી મારી પણ,

પણ હુ તો પુરુષ હતો..

પસીના લૂછવા નુ બહાનું કરી ને ,

લૂછી નાખતો હતો હુ આંખ મારી,

કારણ કે હુ તો ભાઈ પુરુષ હતો..

જવા પહેલા મારી દીકરી બેઠી મારી બાજુ માં ,

હાથ રાખ્યો મારા ખભા પર

અને જોયુ મને મન ભરીને ભેટી પડયા

અમે આખરે રડતા રડતા ..

હું પણ રડ્યો ધ્રુસ્કે ધ્રુસ્કે કારણ હું એક પિતા પણ હતો ..

નીતા કોટેચા