Friday, June 5, 2009
"મારી કબર પાછળ રોવા વાળા બહુ હતા,
સાચા કરતા કદાચ ખોટા બહુ હતા.
જીવતી હતી ત્યારે જીવવા ન દીધુ,
મરી ગયા નો અફ્સોસ કરવાવાળા બહુ હતા.
જીદગી મા હસી તો બહુ જ ઓછી હોઈશ હુ,
તો પણ મરી ગયા નુ દુઃખ કરવા વાળા બહુ હતા.
ખરાબ જ કહી હત જીવતા મને બસ જેમણૅ
એજ કહેતા હતા કે, મરી ગયા એ
બહેન સારા બહુ હતા
જીદગી અને મૌત માં આજ અંતર છે,
પારકા દેખાતા હતા એ બધા જેને
ગણ્યા પોતાના બહુ હતા."
નીતા કોટેચા
પત્થર
આડૉ આવે છે પણ કામનો છે પત્થર
દુનિયાને ચલાવનારો છે પત્થર
પુરુષો ના હ્ર્દય છે પત્થર
અમીરો નાં મકાન માંછે પત્થર
ગરીબો ની ધરતી માં છે પત્થર
વિશાળ ડૂંગરાઓ માં છે પત્થર
નાના માટી નાં ગોળા માં છે પત્થર
હવે તો હદ થઇ ગઇ કેમકે
મારી કવિતા માં પણ ઘુસી ગયો છે પત્થર...
નીતા કોટેચા
પ્રભુ તારી માયા અમે કદી ન પીછાણી.
દુ;ખ આપી ને જોતો, અને સાંત્વનાં પણ દેતો,
પેટ ની ભુખ તે બધાની પુરી પાડી.
પ્રભુ તારી વાતો અમે કદી ન પીછાણી.
સુખ આપિને કરાવ્યો જલશો.
પણ સાથે કહેતો અંતર ની વાણી.
હે પ્રભુ તારી લીલા અમે કદી ન પીછાણી.
દુનિયા નાં લોકો તો કદી પોતાનાં
અને કદી થયા પારકા.
પણ હે પ્રભુ તે કદી અમારી સાથે
તારી નાળ ન કાપી.
નીતા કોટેચા
ગુનેહગાર
તને કહ્યા વગર તને મારામાં મહેસુસ કરુ,
તુ ચાહે મને કે ન ચાહે,
તારી પાસે રહી ને તને કાંઇ ન કહુ,
નીતા કોટેચા
જિંદગી.
દિવસો શાંતીથી કાઢવા હોય છે,
નીતા કોટેચા
કોરી પાટી
મગજ ખાલી કરી નાંખવુ છે મારે,
નીતા કોટેચા
૯.૫૫ ની લોકલ
મુંબઈ ની લોકલ એટ્લે
વર્ષો થી હુ સફર કરતો હતો,
અરે મારા મિત્રો મને શોધતા હશે
રોજ ભિંસાતો,લટક્તો જાતો,
મને પણ અચરજ થાતુ હતુ કે ,
સાયન આવ્યુ અને મને ઉતારી દીધો.
કાંઇક કહુ ત્યા તો એમબ્યુલન્સ માં મને નાખી દીધો,
હવે ખબર પડી મને કે
નીતા કોટેચા
દિવાળી.
ક્યાંક છે મહેફીલો ની કતાર
ક્યાંક છે નવા કપડા ઓ નાં ઢગલા
ક્યાંક દેખાડા કે અમે ખુશ છીયે,
આ દુનીયા છે એક ખેલ તમાશો,
કોઇ ખુશ નથી મન થી ,
નીતા કોટેચા
કદી એમ થાય કે,
કદી એમ થાય કે
તુ જ જીવન દાતા
કદી એમ થાય કે
નીતા કોટેચા
ચક્રવ્યુહ્
મને લાગ્યુ જે સાચુ,એ તમને ખોટુ લાગ્યુ.
ખરાખરી નો જંગ તો ત્યારે હતો,
લડુ કેમ તમારી સાથે હુ તો ,
જિંદગી નાં હર એક ખુણે થી ,
નીતા કોટેચા
નીતા કોટેચા
શ્વાસો નાં સમુંદર માં એવા શ્વાસ ને ગોતુ છુ,
પોતાનાં ઓ નાં ટોળા છે,
હમરાઝ, હમસફર,હમદર્દ અને એક મયખાનુ ગોતુ છુ.
નીતા કોટેચા
વ્યકત કરવામાં ભુલ થઈ ગઈ મારી ,
હાસ્ય થી જીવન ભરી દઈશ ,
કયો શ્વાસ છેલ્લો હશે કોને ખબર છે,
નીતા કોટેચા
રિસાણી હતી તુ મારાથી, કેટ કેટલી મે મનાવી તને.
નાદાન છુ,પ્રેમાળ છુ. પાગલ છુ તારા પ્રેમ માં,
રહી શકે છે કેવી રીતે દુર મારાથી તુ ,
નીતા કોટેચા
14 th feb...
પ્રેમ માં પડે છે કોઇ, એમ કેમ બોલાય છે?
પ્રેમ માં તો આસમાન પર પ્રેમી ઓ ચડે છે.
પ્રેમ માં મસ્ત બનીને ફરવુ બધાને ગમે છે,
પણ પ્રેમ માં વફાદારી કેટલાં નીભાવે છે?
સાથી નાં હ્રદય ની લાગણી ઓની ખબર પણ નથી હોતી ,
અનેપ્રેમ છે પ્રેમ છે ,બુમો પાડ્યા કરે છે.
એક દિવસ ફક્ત હોતો નથી, પ્રેમ જતાવવાનોં દોસ્તો
દિવસ રાત પ્રેમી ઓ પ્રેમ માં ઝુર્યા કરે છે...
આંધળા અનુકરણ ની દોટ મુકી છે આપણે તો,
હ્રદય ને સંભાળવાની કદર પણ હોતી નથી .
ક્રુષણ એ કર્યો પ્રેમ,
રાધા સાથે, મીરા સાથે,
અર્જુન સાથે,બલરામ સાથે,
રુક્ષમણી સાથે કુંતી સાથે ,
ભીષ્મપીતામહ સાથે,
યશોદા મૈયા સાથે,દેવકી માતા સાથે,
અને હજારો લાખો ગોપી ઓ સાથે
છતા કોઈયે એની ખેંચાતાણી કદી કરી નહી.
આપણે તો, એક નજર પણ જો કોઈને જોઇ લે આપણો સાથી,
તો સાથ છોડવા પર આવી જાઈયે છીયે.
નીતા કોટેચા
આપણે વિચારીયે તો દુ;ખ અને આપણે વિચારીયે તો સુખ છે.
પણ હ્રદય પર હાથ રાખીને વિચારજો કે શું હુ કહુ છુ એ બરોબર છે??
આ દુનીયા ફકત ખુશી નો દરિયો નથી,
આ જગત ફકત હાસ્ય નો ફુવારો નથી.
પથ્થર દિલ
પણ તારા વગર દુનીયા સુની લાગશે એ નક્કી છે
તારા સિવાય બીજા દોસ્તો નથી, એવુ નથી ,
પણ તુ નારાજ રહીશ,
તો હુ હાસ્ય ભુલી જાઈશ એ નક્કી છે.
તુ મને ન ચાહે એ ચાલશે,
પણ મને જો તને, ચાહવા નહી દે, તો હ્રદય ટુટશે એ નક્કી છે.
તુ મારી થાય કે નહી, એ જરુરી નથી
પણ તને મારા સિવાય કોઇ નહી સંભાળે તો હુ
જીવી નહી શકુ એ નક્કી છે.
તને પથ્થર દિલ બનાવી એમાં મારા હ્રદય નો શું વાંક?
હુ તારા જેવી નહી બની શકુ એ પણ નક્કી છે।
અવાજ નથી હોતો
તો એનો અવાજ નથી હોતો ..
આંખો માં થી જો સરી પડે જો અશ્રુ
તો એનો અવાજ નથી હોતો..
હ્રદય જો ટુટે તો
એનો પણ અવાજ નથી હોતો..
અંતર માં ઉઠે જો વેદના
તો એનો પણ અવાજ નથી હોતો..
હીબકે ચડે જો મન તો
એ હીબકા ઓ નો પણ અવાજ નથી હોતો..
સુસવાટા સાથે ચાલતુ હોય જો મગજ માં તોફાન
તો એ સુસવાટા નો પણ અવાજ નથી હોતો..
લાગણી ભીના સંબધો કોઇ ન બાંધતા, કોઇ સાથે
કારણ
જો સંબધ ટુટે છે તો એનાં ટુટવા નો પણ અવાજ નથી હોતો...
નીતા કોટેચા
માણસ સંબંધ ભૂલી શકે છે..
પથ્થર, પ્રભુ બની શકે છે
અને માણસ, પથ્થર બની શકે છે
કેટલાં પણ હો ગાઢ સંબંધ
પણ
માણસ, સંબંધ ભૂલી શકે છે..
આ જગત અને જગતનાં લોકો ને,
આવાં કેમ બનાવ્યા તે હે પ્રભુ
કે એ, અમને તો શું, પણ તને પણ ધોખો આપી શકે છે.
નીતા કોટેચા
મારે અલગ જીવવુ છેં..
ઝાકળ ના બિંદુ થી બનાવેલા, સરોવરમા મારે નહાવું છે.
સપનાંની બનાવેલી દુનિયામાં મારે જીવવું છેં.
પ્રેમ ના લેબલ લગાવીને, વાસના સંતોષાય છે ચારે કોર,
તો પણ મારે તો રાધા ક્ર્ષ્ણ જેવાં પ્યાર માટે જીવવું છે.
હયાતી મારે જ મારી નથી જોતી હવે તો,
આ જિંદગી નામના નરક માથી મારે બચવુ છેં.
મિત્રતા તો મરી પરવારી છે જાણે અહીંયાં તો,
તો પણ ક્રુષ્ણ સુદામા જેવા, અનુભવો મારે જીવવા છેં.
રક્ષાબંધન નો ત્યોહાર જાણે, નામનો રહી ગયો છેં,
તો પણ સુભદ્રા બનીને ક્રુષ્ણ ને, ભાઈ બનાવવો છે.
દુનિયા થી હું અલગ છૂ થોડી, મને પણ ખબર છેં.
તોય કળી યુગ માં સત યુગ ના, સપના મારે જોવા છે.
નીતા કોટેચા
કોને ફરિયાદ કરીએ?
આભ જ તૂટે ત્યારે કોને ફરિયાદ કરીએ
પોતાનાં જ રિસાય, ત્યારે કોને ફરિયાદ કરીએ?
દરિયો જો ગાંડોતૂર થાય, તો કોને ફરિયાદ કરીએ?
ત્યારે આપણે હોઈએ જો મધદરિયે, તો કોનેગુંજન અને કલરવ સાંભળવાનાં શોખીન છીએ અમે,
પણ પક્ષી રિસાય, તો કોને ફરિયાદ કરીએ?ઋણાનુબંધ બાકી હશે, એ બધાં સાથે નિભાવવું જ પડશે,
પણ જો શ્વાસ જ રિસાય તો કોને ફરિયાદ કરીએ?નીતા કોટેચા
થાય તો
આ જુદાઈ માં જો થોડા સવાલ-જવાબ ભળે,
સપના
સપનાઓ ને આજે શણગાર સજાવ્યાં,
હાસ્ય ને બેસાડ્યુ હિંડોળે...
મનને મુકી દીધુ માળવે થોડી વાર,
અને દુનીયા ને કરી દીધી દુર...
સપના મે સજાવ્યાં તારી સાથે,
અને હાસ્ય ફર્યુ ચારે કોર....
ત્યાં તો મનનાં હીબકા નો અવાજ સંભળાયો,
અને દુનીયા ઘેરી વળી જાણે પુર..
સપનાઓ પણ તુટી ગયા આજે પાછા,
અને હાસ્ય પલટાણુ રુદન માં પાછું..
પાછુ મન ગયુ વિચારો નાં વમળ માં,
અને દુનીયા થી થઈ ગઈ હુ દુર॥
નીતા કોટેચા
વધારે
અને
આંખો થી જે દુર હોય એની જ કમી લાગે વધારે....
હોંઠ પર જેનુ નામ હોય હંમેશા
એ જ તરસાવે વધારે....
અને
વિચારો માં જે રમતુ હોય હંમેશા
એ જ આંખો માં અશ્રુ લાવે વધારે....
પાસે નહી અને દુર પણ ન હોય
એજ પીડા આપે વધારે....
હ્રદય નાં હર ધબકારે જે પીડા જ આપે..
એ જ જીવાડે વધારે...
બદદુઆ પણ નીકળતી નથી એ દગાખોર દોસ્ત..
કારણ
પ્રભુ પછી યાદ કર્યુ છે , તને જ વધારે...
સમજણ જ નથી કદાચ તને પ્રેમ ની
અને
મારા હ્રદયમાં થી તારું નામ ભુસાતુ નથી...
આ કેવી દોસ્તી છે મારી મને ખબર નથી
કે તને હું યાદ આવતી નથી
અને તુ મને ભુલાતી નથી...
સમજણ જ નથી કદાચ તને પ્રેમ ની
અને હ્રદયની વ્યથાની,
કારણ
તું કોઈને હ્રદયમાં સજાવતી નથી..
અને તોય કોઈનાં હ્રદયમાથી નીકળતી નથી.....
નીતા કોટેચા
સમય દેજે
હે મૃત્યુ દેવતા , જરા દરવાજો ખટકાવીને આવજે..
ઓચીંતા નો મહેમાન બનીનવ આવી ન જતો...
દોસ્તો ને દૂર કરવાનો સમય દેજે..
દુશ્મનોને પ્રેમ કરવાનો સમય દેજે...
જેટલુ ખોટુ કર્યુ છે જીવનમાં
થોડું સરખું કરવાનો સમય દેજે..
લોકો જે દૂર થયા છે,
એની પાસે જવાનો સમય દેજે...
અને પ્રેમ, હૂંફ અને લાગણી જેવું કાંઇ છે જ નહી
આ દુનીયામાં
એ મન ને મનાવવાનો સમય દેજે....
નીતા કોટેચા
એક નાની દીકરી ની માતા મૃત્યુ પામી॥ત્યારે એ રડતા રડતા એની મમ્મી સાથે વાત કરતી હતી ત્યારે લખાયેલી એક વાત.................
.......................
જે દુનિયાને છોડી ને ગઈ એ ભલે કોઈક ની પત્ની
કોઈક ની બહેન
કોઈક ની દીકરી
અને કોઈક ની વહુ હતી..
પણ હે માતા તુ કેમ ગઈ ???
તારી દીકરી ને આ બેદર્દ દુનિયાનાં ભરોસે મૂકીને જીવ કેમ ચાલ્યો તારો જવાનો...
રસ્તો ઓળંગતા કેટલું તુ એને સંભાળતી,
અને પ્રેમ થી કેટલું તુ એને સમજાવતી,
કેટલું પ્રેમ થી તુ એને કોળીયા ભરાવતી, અને કેવા પ્રેમ થી તુ એને લાડ લડાવતી...
આજે કોના ભરોસે નોધારી મુકીને તુ ચાલી ગઇ...
જો એ પણ કહે છે રડતા રડતા...
મમ્મી મને પણ plsss સાથે લઈ જા..
તોય કેમ આજે તુ પીગળતી નથી???
નીતા કોટેચા
નક્કી છેં..
ભલે દેખાય નહી ,પણ એ છે ક્યાંક
એ નક્કી છે....
જતા હોઈયે ક્યારેક કોઈ કામ કરવા
તો હ્રદય રોકે છે એ નક્કી છે....
ન હોય જો આપણી માટે બરોબર કંઇક
તો એ ઇશારો કરે એ નક્કી છેં...
સમજતા આપણને નથી આવડતું
એ વાત અલગ છેં...
પણ એ સમજાવે છેં એ પણ નક્કી છેં....
ભ્રમ
તારો સાથ હતો છતાં, હુ એકલો રહી ગયો..
કહે છે લોકો મને, કે તુ પ્રેમ કરે છે મને બહુ ,
છતાં એ માનવા મારો ભ્રમ ઓછો પડી ગયો...
કદાચ મારો જ પ્રેમ ઓછો હશે
એટલે જ .
સાથ આપણો અધવચ્ચે જ ટુટી ગયો..
નીતા કોટેચા
તો દોષ તને જ કેમ
નીતા કોટેચા
મારી સમજ
દોસ્ત
ન જોયો
ભર બપોરનો છાંયડો જોયો
અને
જોયો સમી સાંજ નો તડકો..
આ દુનીયા માં જોયુ બહુ બધુ
પણ પ્રેમ નો ઓછાયો જ ન જોયો..
બે પંખી કરતા હતા વાત
તો એ વાત કેવી હતી..
ગામ ફર્યા અને દેશ ફર્યા
પણ
સાચ્ચો માનવ ન જોયો..
માનવ છે તરબતર સમ્રુધ્ધી થી
અને છે ભરપૂર બનાવટી સંબંધો થી ..
જોયા અમે તો ક્યાંક, ટોળે મળીને હસતા લોકો ને
પણ મનથી કોઈને હસતા ન જોયો....
નીતા કોટેચા
હ્રદય મારી પાસે પણ નથી
અથવા
જો હુ તને દર્દ આપુ ..
તો એક વાત તો પાક્કી કે હ્રદય મારી પાસે પણ નથી..
શું કરવુ
તારા અને મારા હ્રદય વચ્ચે આ દીવાલ બંધાણી ક્યારે ખબર ન પડી ...
પુલ ટુટત તો ચાલત..આ દીવાલ નું શું કરવુ??
તારા અને મારા સંબધ વચ્ચે આ શંકા આવી ક્યાંથી ...
અબોલા હોત તો ચાલત પણ આ નફરત નું શું કરવુ??
તારા અને મારા વચ્ચે આ મૌન ક્યાંથી આવ્યુ ખબર ન પડી ...
ઝગડો થયો હોત તો ચાલત..પણ આ શીત યુધ્ધ નુ શું કરવુ??
તારા અને મારા વચ્ચે સંબધ જ ન બંધાણો હોત તો ચાલત..
પણ આ તારા વગર જીવાતુ નથી એનું શું કરવુ..ખબર નથી પડતી...
નીતા કોટેચા...
ઓ મમ્મી મને માફ કરી દે જે..
એક વાર તુ રડી પડી હતી ...
મારાથી તને જોર થી કંઇક કહેવાઈ ગયું હતું..
પણ તુ રસોડા માં કામ કરતા કરતા રડતી હતી..
મને જણાવવા ન દીધુ હતું..
અને હુ અચાનક પાણી પીવા રસોડાં માં આવી ,
તો જોયુ તો તારી આંખો માં થી અશ્રુ સતત વહેતા હતા.
મે પૂછ્યું શું થયું મમ્મી,કેમ રડે છે??
તો તે કહ્યું નીતા, મારુ બાળક મને જોરથી કંઇક કહે તો હુ કેમ સહન કરુ??
મને બહુ જ દુખ થયું હતુ..મે મારી માતા નું હ્રદય દુભવ્યું ..
હુ એને વળગી પડી અને મે કહ્યું તો તુ મને વઢ ને ..કેમ ચુપચાપ રડે છે??
તો તે કહ્યું ..ના, હુ જોર થી બોલું તો તને દુખ થાય ને નીતા...
એ વાત આજે પણ યાદ કરીને હુ રડી પડુ છુ મમ્મી..
મને માફ કરી દે જે મમ્મી ..
અને ઠંડાં નિસાસા મે જો્યા..
જરા જરા સી વાત પર માણસ ને મે ટુટતા જો્યા..
હવે ક્યાં રહી છે એ સહનશકતી ની વાતો ..
હવે તો વાતે વાતે માણસ ને મે વેચાતા અને ખરીદતા પણ જો્યા..
કરશું ક્યારે પોતાનાં આત્મા નો ઉધ્ધાર??
અહીંયાં તો ક્ષણે ક્ષણે મે આત્મા ને કચડતા જોયા....
હવે ભરોસો કરવો કોનો ..
અહીંયાં તો ભગવાન ને પણ હવે રીસાતા જો્યા..
નીતા કોટેચા
Thursday, June 4, 2009
એક વાદળું મને લાગ્યું,
જાણે સૂરજ દાદા નો રથ,
અને બીજું વાદળું જાણે એક નાનું બાળક..
અરે ત્યાં એની બાજુ નું જાણે એક ભયંકર રાક્ષસ..
અને એ બાળક માટે મારું હ્રદય ડરી ગયું ..
પછી ધ્યાન ગયું કે આ હતી મારી કલ્પનાઓ ..
આ કલ્પનાઓ જ આપણને કેટલી કરે છે હેરાન
અને કરે છે મનમાં ઊભી રાગ દ્વેષ ની ભાવનાઓ..
બધાજ સંબંધો અને બધી જ પરિસ્થિતિઓ ,
બધુજ છે એક કાલ્પનિક જિંદગી ..
આજે હશું અને કાલે કદાચ આપણે જ નહી પણ હોઇયે ..
આ કાલ્પનિક જગત માં..
તો કેટલાં રાગ દ્વેષ કરશું હજી આપણે,
ચાલો કરી લઈયે બસ બધાં સાથે પ્રેમ, એ દોસ્તો..